بهره‌گیری از مژه مصنوعی قدمتی طولانی دارد و به قرن ها قبل برمی گردد.

مصر باستان

در مصر باستان، زنان از سرمه برای سیاه کردن مژه های خود استفاده می کردند.
آنها از سوی دیگر از مژه های مصنوعی ساخته شده از موی بز یا انسان استفاده می کردند تا چشمانشان بزرگتر و جذاب تر به نظر برسد.

یونان باستان

در یونان باستان، از مژه های مصنوعی از ابریشم یا موی انسان استفاده می کردند.
زنان از مژه مصنوعی برای زیباتر شدن و جذاب تر شدن چشم هایشان استفاده می کردند.

رم باستان

در رم باستان، از مژه مصنوعی از موی بز، پلک و موم استفاده می کردند.
زنان رومی از مژه مصنوعی برای تاکید بر جذابیت زنانه خود استفاده می کردند.

قرون وسطی

بهره‌گیری از مژه مصنوعی در قرون وسطی متوقف شد، زیرا با باورهای مذهبی در تضاد بود.

قرن نوزدهم

در قرن نوزدهم، بهره‌گیری از مژه مصنوعی دوباره رایج شد.
مژه مصنوعی از فلز، ابریشم یا موی انسان ساخته می شد.
زنان از مژه مصنوعی برای زیباتر شدن و بزرگتر جلوه دادن چشمانشان استفاده می کردند.

قرن بیستم

در قرن بیستم، بهره‌گیری از مژه مصنوعی به طور گسترده ای رایج شد.
مژه مصنوعی از مواد جدیدی مانند نایلون و پلاستیک ساخته شد.
زنان از مژه مصنوعی برای داشتن ظاهری نمایشی و جذاب استفاده می کردند.

تاریخچه مژه مصنوعی به قرن ها پیش و تمدن های باستانی برمی گردد. اما استفاده گسترده از آنها یک پدیده نسبتا جدید است.

مصر باستان

زنان مصری باستان از روشی به نام “kohl” برای تیره کردن مژه های خود استفاده می کردند. آنها از سوی دیگر از موی انسان و یا ابریشم برای افزایش حجم و طول مژه های خود استفاده می کردند.

یونان و روم باستان

در یونان و روم باستان، زنان از مژه مصنوعی ساخته شده از ابریشم یا موی حیوان استفاده می کردند. آنها معتقد بودند که مژه های بلندتر جذابیت و زیبایی آنها را افزایش می دهد.

قرون وسطی

در طول قرون وسطی، بهره‌گیری از مژه مصنوعی کاهش یافت. اما در قرن شانزدهم، بهره‌گیری از آنها دوباره احیا شد.

قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم

در قرن نوزدهم، مژه مصنوعی به یک مد محبوب تبدیل شد. در این دوره، آنها از موی انسان ساخته می شدند و به پلک ها چسبانده می شدند.

در اوایل قرن بیستم، مژه مصنوعی از مواد مصنوعی مانند موی نایلون ساخته شدند. این امر منجر به در دسترس بودن بیشتر و ارزان تر شدن آنها شد.

تاریخچه مژه مصنوعی

بهره‌گیری از مژه مصنوعی قدمتی دیرینه دارد و به دوران باستان بر می گردد.

در مصر باستان، زنان از سرمه و مواد معدنی برای تیره و بلندتر نشان دادن مژه های خود استفاده می کردند. در این دوره، مژه های بلند نشانه زیبایی و قدرت محسوب می شد.

عصر برنز

در عصر برنز (حدود 3000 تا 1200 قبل از میلاد)، زنان در میان رودان باستان از سنگریزه های سیاه برای تزیین اطراف چشم های خود استفاده می کردند. این سنگریزه ها که به عنوان سنگ مژه شناخته می شدند، به شکل دایره ای تراشیده می شدند و به پلک های بالا و پایین چسبانده می شدند.

در عصر برنز، زنان مصری نیز از تار موی انسان یا حیوانات برای بلندتر نشان دادن مژه های خود استفاده می کردند. این تارها با بهره‌گیری از رزین کاج به پلک ها چسبانده می شدند.

مژه های مصنوعی، اکسسوری زیبایی چشم نوازی هستند که قرن هاست مورد استفاده قرار می گیرند.

اولین شواهد از بهره‌گیری از مژه های مصنوعی به مصر باستان برمی گردد، جایی که زنان برای برجسته کردن چشمان خود از مژه های ساخته شده از موی انسان یا حیوانات استفاده می کردند.

ظهور مژه های مدرن

در دهه 1900، مژه های مصنوعی مدرن با بهره‌گیری از موی انسان یا ابریشم به وجود آمد. آنا تایلور، هنرپیشه معروف سینمای صامت، در دهه 1920 از مژه های مصنوعی برای افزایش جلوه چشم استفاده کرد و این باعث محبوبیت آنها در بین هالیوود و عموم مردم شد.

در دهه 1950، مژه های مصنوعی با بهره‌گیری از مواد مصنوعی مانند نایلون ساخته شدند. این نسل جدید از مژه ها سبک تر و بادوام تر بودند و باعث افزایش محبوبیت آنها شدند.

مژه های سه بعدی

در سال های اخیر، مژه های سه بعدی معرفی شده اند که ظاهری طبیعی تر و پرتر دارند. این مژه ها از چندین لایه مو ساخته شده اند که جلوه ای مشابه مژه های طبیعی ایجاد می کند.